Ion-lekkage
Ion-lekkage geeft aan in hoeverre de cellen in het weefsel van een product beschadigd zijn. Ion-lekkage treedt op wanneer cellen beschadigd zijn, bijvoorbeeld door koude-stress (koude- of vries-schade), schimmelinfectie of veroudering. Vanaf de oogst zal een product minder weerbaar zijn tegen stress doordat het niet meer met de moederplant verbonden is. Door ion-lekkage te meten, kun je maat geven aan de beschadigende invloed van stress op het product.
Afbeelding toevoegen in media blok
Stress en lekkage
Na periodes van stress door bijvoorbeeld koude of schimmelinfectie kunnen de celmembranen van plantencellen verzwakken of zelfs kapot gaan. Het gevolg hiervan is dat de ion-rijke celvloeistof naar buiten lekt. Deze lekkage is te meten door de elektrische geleidbaarheid van stukjes weefsel in water te meten. Bij meer lekkage lekken er meer ionen vanuit het plantenweefsel in het water, wat de geleidbaarheid van de oplossing zal vergroten.
Hoe te meten
Ion-lekkage kan worden bepaald met een elektro-geleidbaarheidsmeter.
Om verschillende monsters te kunnen vergelijken is het van belang een vast oppervlak aan blad of petalen (ponsjes) in een vast volume aan gedemineraliseerd water te meten. Omdat de lekkage ook afhankelijk is van temperatuur, moet deze test onder dezelfde gecontroleerde condities worden uitgevoerd.
Monsters moeten drie keer worden gemeten:
- Direct bij de start (minimum lekkage, EC0)
- Na een paar uur zwenken (bijvoorbeeld na 2 uur, EC2h)
- Na 24 uur in de vriezer en volledige ontdooiing (maximum lekkage, ECdefrost).
De relatieve elektrische geleidbaarheid wordt vervolgens uitgedrukt als percentage van de maximum mogelijke lekkage:
- Elektrische geleidbaarheid (%): 𝑬𝑪= (𝑬𝑪𝟐𝒉−𝑬𝑪𝟎)(𝑬𝑪𝒅𝒆𝒇𝒓𝒐𝒔𝒕−𝑬𝑪𝟎).
Dit soort metingen kan door laboratoria worden uitgevoerd.